Doktersassistent Sylvia de Waal werkt op de buitenpolikliniek van het ZMC in gezondheidscentrum Saendelft. Deze polikliniek buiten het ziekenhuis, is voor een deel van onze patiënten dichter bij huis. In polikliniek Saendelft worden eenvoudige onderzoeken en behandelingen gedaan. Sylvia werkt inmiddels al 26 jaar met veel plezier in het ZMC.
“Er komen hier artsen van verschillende specialismen spreekuur houden. Dat zijn bijvoorbeeld de dermatoloog, gynaecoloog, neuroloog en internist. Ik bereid het spreekuur voor door te zorgen dat alle verwijsbrieven en uitslagen er zijn. Het hangt van het spreekuur af wat mijn werkzaamheden zijn. Soms is dat meer administratief en zit ik achter de balie. Bij sommige spreekuren assisteer ik de arts door de hartfilmpjes te maken en bloeddruk te meten. Bij de dermatoloog staan we altijd klaar om te helpen bij het wegnemen van een stukje huid, of het verwijderen van hechtingen.
We werken aan de hand van een rooster waarop ik kan zien voor welke werkzaamheden ik die dag ben ingeroosterd. Het fijne daarvan is dat geen dag hetzelfde is en ik niet alleen met één specialisme bezig ben. Een voorwaarde om dit werk te kunnen doen is dat je kunt schakelen. Soms heb je een ochtend waarop een orthopeed, gynaecoloog, cardiologie en chirurg spreekuur hebben. En ondertussen komen er ook nog patiënten voor de radiologie. Als er dan een patiënt aan de balie staat die zegt dat ze voor een echo komt, moet je scherp zijn en doorvragen. Soms komen er ook patiënten aan de balie die niet bij ons moeten zijn. We delen het pand met onder meer een huisartsenpraktijk. Het is dus belangrijk om goed te kunnen doorvragen waarvoor iemand komt.
Gehoord worden
Het leuke van mijn werk vind ik de combinatie van het administratieve met het vele praktische werk dat er is. Daarnaast vind ik het belangrijk dat een patiënt het gevoel heeft gehoord te worden. Omdat Saendelft minder als een ziekenhuis aanvoelt en vooral oudere patiënten vaak langskomen, ontstaat er een soort vertrouwdheid.
De fijnste plek om te werken is voor mij de prikkamer. Daar ben ik een op een met de patiënten en kan ik ze meer aandacht geven. Daar komt bij dat bloedprikken een technische handeling is die je achter elkaar door doet. En het is ook heel divers. De ene patiënt is makkelijker te prikken dan de andere patiënt, de ene patiënt is zenuwachtiger dan de andere patiënt. Het van tevoren nadenken over hoe ik het ga aanpakken, hoe ik de patiënt op diens gemak kan stellen maakt dat het iedere keer weer bijzonder is om te doen.
Engels spreken
Los van de trainingen en bijscholingen zoals reanimatie die we standaard volgen is het ontzettend leuk dat we momenteel ook een cursus Engels doen. Deze is speciaal gericht op ons werk. We krijgen regelmatig patiënten die geen Nederlands spreken en Engels is dan de voertaal. We merkten dat ons Engels niet altijd toereikend was om iets op verschillende manieren te kunnen uitleggen aan een patiënt. En soms is dat wel echt nodig. Onze leidinggevende heeft dat opgepakt en deze cursus voor ons georganiseerd. Deze cursus maakt me zelfverzekerder als ik Engels spreek met een patiënt. En dat komt ten goede aan de behandeling.
In de 26 jaar dat ik op de buitenpolikliniek werk heb ik veel meegemaakt. Maar wat me vooral is bijgebleven is het doorgezakte plafond in de spreekkamer van de inmiddels gepensioneerde gynaecoloog Brouwer. De buitenpolikliniek zat destijds nog in Wormerveer en was gevestigd onder een aantal woningen. Op een gegeven moment was er lekkage bij een van onze bovenburen waardoor het plafond in de spreekkamer van de dokter zo verzadigd was dat het naar beneden kwam. Dat zal ik niet snel vergeten.”
